Kerstperikelen

Ze haalde nog één keer de kerstkaarten die ze had geschreven door haar handen.
Het stapeltje was door de jaren heen steeds kleiner geworden.
Want steeds vaker kreeg ze te horen dat men de kerstwens per mail verstuurde.
Nou daar begon ze op haar leeftijd niet meer aan.
Het stapeltje was ook kleiner geworden doordat zij ouder werden en haar generatiegenoten al overleden waren.
Ze glimlachte omdat ze wel een computer gebruikte, hartstikke makkelijk om mensen een brief te sturen, of zoals nu haar kerstwensen op te schrijven en deze in de kerstkaarten te plakken.
Wie had haar dit jaar een zonnetje gegeven?
Wie had er even voor wat broodnodige schaduw gezorgd?
Wie sprak haar nog wel eens aan?

Als je niet meer zover buiten de deur komt, wordt je wereldje kleiner.
Toch zorgde ze dagelijks dat mensen glimlachten.
Niet halen maar stralen had iemand haar gezegd.
En ze straalde, want de lengte van een leven kun je niet bepalen wel de diepte ervan.
Haar leven werd steeds langer en over de diepgang ervan vertelde ze graag.
En terwijl ze naar de adressering keek van de kerstkaarten zag ze de mensen al glimlachen.
Je kunt, wist ze, de mensen juist met iets kleins zo blij maken.
Alleen al het gegeven dat juist zij, die niet de makkelijkste was geweest dit jaar, aan hen hadden gedacht.

Aan de andere kant van de stad werd een kerstkaart met een attentie gebracht.
De bezorger belde aan en werd wat ongerust toen er niet werd opengedaan.
Hij vroeg het de buren of zij hun buurtgenoot recent nog hadden gezien.
Hij keek ook eens door het raam de woonkamer binnen.
Hij bracht al jaren hier een kerstkaart met attentie en had dan genoten van de kerstversieringen in huis. Dit jaar was er niets te zien.