Pijnlijke herinnering

Tussen hoop en vrees
Uitzending van het tv-programma Vermist
Staand in de keuken, hoor ik Jaap Jongbloed zeggen “…
Staan vandaag stil bij de volgende vermissingen.
Een man, voor het laatst gezien in het Vondelpark ..
Naar de tv-studio gekomen, zijn zus”.
Hoor dit vaag, met mijn hoofd in de koelkast.
Opeens hoor ik de stem van mijn tante.
Op tv spreekt ze over haar vermiste broer.
Parkeer datgene waar ik net nog mee bezig was.
Een vermissing, deze houdt me jaren in zijn greep.
Niet weten waar deze of gene gebleven is.
Vermist, kijk naar ze uit!
Raadsels onopgelost, onzekerheid troef.
Een auto en zijn chauffeur onvindbaar
Een bericht ineens; de auto is met zijn chauffeur in het water gevonden!
Spoorloos, jarenlang, dat is een hel op aarde.

Gespot op Facebook

Wie doet er mee?

Spot de schrijver (in spé)

Ik wandel / schrijf bijna dagelijks in binnen- en buitenland.

Zie je me schrijven / wandelen in 2024 en weet je me op de camera te zetten met een boom op de achtergrond?

Tag me dan, ik zet je op een speciaal lijstje.

Idee Jolien Straten: Etappedagen

Januari: Wijchen en omstreken

Februari:

Maart:

April:

Mei:

Juni:

Juli:

Augustus:

September:

Oktober:

November:

December:

Op de Erelijst staan al:

Degene die reageren op mijn blog Reismeermin

Beste vrienden/vriendinnen die allemaal op mijn blog Ann en Patt genoemd worden.

De familieleden die ook bijnamen op datzelfde blog hebben.

De (ideale) lezers van mijn eerste boek: mijn ouders en vriendlief.

(Bundeling verhalen van blog Reismeermin).

De gulle gever, Sinterklaasavond 1982, van het eerste dagboek: Jacoba Bezembinder

De “vuurtorenwachters”

Je kunt iets samen voor elkaar krijgen, zonder ooit echt samen te werken.
Mijn voorouders, de “vuurtorenwachters” Cor en Kees, verschilden als dag en nacht.

Cor keek altijd het liefste uit over de (Zuider)zee, Kees bleef altijd verlangen naar het (achter)land. Toch, zonder hen was er voor mij geen verhaal om te vertellen. Zij zijn mijn grootvaders , aan elke kant van mijn “schone” familie
De keren dat mijn grootouderparen samen waren zijn op één hand te tellen.

A) Op 11 mei 1966; de bruiloft van mijn ouders
B) Op 11 november 1988; het 12,5 jarig huwelijksfeest van mijn ouders.

De eerste vuurtorenwachter Kees, overleed in 1995, net voordat ik Juan leerde kennen.
De laatste vuurtorenwachter Cor, overleed in 2004.

In het jaar dat ik in Amerika woonde schreef ik mijn grootouders brieven.
Dat verwachtten ze eigenlijk ook toen ik in 2004 voor een half jaar naar Finland ging.
De teleurstelling werd wel aan mijn ouders gemeld, maar nooit aan mij.

Op dit blog hebben ze al vaak samen de “handen ineen geslagen” om mij (weer) aan het schrijven te krijgen.

Vuurtorens; een hernieuwde kennismaking met Min

Voorouders
Uitblinkers / vindingrijk
Uit verschillende (geloofs)richtingen
Rijkdom; buren, burgers, buitenlui
Tweehandig: Violist (muzikaal), timmerman (oplossingsgericht)
Op vakantie met familie, vriend(en), alleen
Randvoorwaarde: optimist, geniet van wat wel kan
Een verkeersongeval in 1975 brak niet de levens(lust)lijn.
Nulpunt, nieuw startpunt. Leidraad voor de rest van mijn leven.
Schrijf het creatief van me af, inspireer anderen en mezelf.

Dertig dagen dankbaarheid

Met dank aan Natasch Bruti

Schrijf(kapelletje)
Inspiratie/Ontspanning
(Muziek)teksten laten (uit)spreken
Reismeermin: nieuw schrijftraject starten
Favoriete schrijfplekken: Uit en thuis
Cocon van samenzijn: (schrijf)broeders en (schoon)zussen
In de buurt / buiten genieten van kleurenspel
49 jaar leven met NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel); wat kan wel?!
Een creatieve dag laat me stralen; plan een kunstenaarsuitje!
Bij dagelijkse ongemakken naar lichtpuntjes uit (recent) verleden kijken.

Wensen

Ik wens jullie hele fijne Kerstdagen en (alvast) een heel gelukkig nieuwjaar.

Met dank aan mijn werk het afgelopen jaar begonnen met Diamond Painting.
Deze vrolijkerd was er één van.

Liefs,
Minneke en Juan

Adieu

Vaarwel zeggen
Aan wie je gisteren nog was
Alles wat je te betekenen had
Richt je tot het licht niet het duister
Wat was het fijn om je te kennen
En dat we je mochten begeleiden
Loslaten doen we je met liefde.

Het ene moment sta je nog vol in het leven,
het volgende moment ben je uit de tijd geraakt.

#Omdenken

  ·

Verwachtingsvol gaan schrijven.

Vitaminen voor de geest.

Elke dag, met mijn pen op papier.

Verwachtingsvol gaan schrijven.

Rustmomentje voor mezelf

Wachten op mijn innerlijke fan, anders omgaan met kritiek.

Vitaminen voor de geest.

Verwachtingsvol gaan schrijven.

Eerder gepubliceerd op facebook: 26 november 2017 (Rondeel)

Kiezen

Ach, ik weet het even niet.
Wie heeft er het meeste baat bij mijn keuze?
Het kan een druppel op een gloeiende plaat zijn.
Help ik, met creativiteit in cijfers en letters, anderen en mezelf?
Er valt heel wat te kiezen.
Waar wil ik de meeste nadruk op hebben?
Één ding is duidelijk; mijn voorkeur gaat uit naar een vrouw.
Een vrouw, hoorde ik laatst, is nog nooit een oorlog begonnen.
Of ze juist niet de reden was, daar zijn toch echt wel verhalen over.
Goed, dan hoop ik maar dat deze vooral bezig is met de vrede te bewaren.
Is de keuze op iemand in een bepaalde locatie?
Of kies ik meer nadruk op een bepaalde sector?

Voedsel
Landbouw
Transport
Diensten
Kleding
Verkoop
Productie
Groothandel
Kunst
Bouw
Entertainment
Onderwijs
Huisvesting
Gezondheid

De sector persoonlijk gebruik daar kies ik dan niet voor.
Ik ga meer voor de korte dan de lange termijn.
Dat levert mij meer voordelen op.
Het gaat er ook om hoeveel punten ze scoren, ik wil niet teveel risico op verlies lopen.
Is het een nieuweling of een oude rot in het vak?
Ik kijk de lijst nog een keer na.
Is er een trending topic?
Of kies ik willekeurig?

Toch, moet ik bekennen, speelt de voornaam ook een rol mee.
Dan zijn de sectoren toch minder belangrijk.
Resultaten uit het verleden geven geen garantie voor de toekomst.
En nee, niet elke keuze betaalde zich uit.
Sommigen gaven onderweg al de pijp aan Maarten.
Konden niet waarmaken wat ze hadden afgesproken.

Één van mijn zeven lopende keuzes viel al na het beginpunt af.
Zijn er nu nog zes projecten, die steeds ervoor zorgen dat er weer een nieuwe keuze gemaakt kan worden.
Sinds december 2010 kies ik ervoor om het spoor van Mama Muis te volgen.
Eerst op twitter, toen op mijn blog en nog steeds volg ik haar spoor bij Wakibi.
Met dank aan haar heb ik nu al 74 keer een keuze voor een nieuw project gemaakt.
Hoe ik tot die keuzes kwam, vormde de bron tot dit blog.

Daar is ze weer

Ik schrijf hier, op persoonlijke titel, min of meer vaak over reizen en soms komt daar water bij aan te pas.

Even bijpraten met jullie:
Had ik soms al verteld dat ik in 2019 mijn baan ben verloren?
Op 1 maart sloot ik een tijdperk af in de buurt van Den Bosch en begon ik een nieuw werkleven in mijn eigen waterige buurtje.
Om rond te komen had ik zelfs een tijdje drie banen in dezelfde periode.
Bij mijn huidige baan begon ik met een paar uurtjes per week en dit jaar nam ik ontslag bij mijn bijbaan van 2 uur in de week.
Al een tijdje werk ik nu 16 uur gemiddeld in de week, met een werkweek van vier dagen.

Vlak voor Corona in ons aller leven kwam namen wij afscheid van onze 15 jarige poes Kaatje.
Onze kater Mossel is er nog en is nu 14 jaar en tobt wat met zijn gezondheid.
Met dank aan Corona hebben Juan en ik nu ook een seizoensplaats op een camping, maar de caravan staat nu tot medio maart op stal.

Juan is sinds 1 juli met pensioen en onze omgeving heeft daar baat bij.
De klusjeslijst wordt stapsgewijs kleiner.

Ook ik probeer wekelijks te ontspullen, zodat ik meer kan genieten van wat ik wel gebruik.
Blijkbaar hoorde daar toch dit blog bij, vandaar deze herstart.

Tot de volgende keer,

(Reismeer)min