Verscheiden

Hij wilde dit pak eigenlijk nog maar op één begrafenis aan, de zijne.

Maar blijkbaar werd zijn wens niet verhoord Hier stond hij weer, als 95-jarige man, in de aula van de begrafenisondernemer. En hij had toch echt al voldoende familieleden, boeren, burgers en buitenlui weggebracht.

Het leek of er steeds meer afdrukken in de fotoalbums stonden van mensen die hem voorgingen. Mensen, hele jonge mensen soms, waar hij zo voor in de plaats had gewild. Samen met zijn vrouw had hij al een zoon verloren. En een ouder hoorde zijn kinderen niet te overleven. Nadat zij het tijdelijke met het eeuwige had verwisselt wilde hij haar volgen.

Maar nee, hij had helaas ook een kleindochter al naar haar laatste rustplaats begeleid. Zijn knappe kleindochter die op een spoor zat naar een kuur voor kanker. Maar ja al die wijsheid zat in haar hoofd en ze had er op het moment dat ze dodelijk verongelukte er nog geen fysieke afdruk van gemaakt. En nog geen jaar na haar overlijden waren haar tante, zijn dochter, en haar vader, zijn zoon, juist door die ziekte getroffen.

Volgens hem stonden er op het begrafenispak, wat hij vorige week ook droeg naar de begrafenis van zijn zoon, nog de afdrukken van zijn rijkelijke gevloeide tranen. Maar ja hij had in de korte tijd tussen de begrafenissen van twee van zijn kinderen het niet aangedurfd om het pak te laten stomen. Op de dag dat ze weer een zoon van hem ten graven droegen, overleed zijn dochter. Terwijl hij het bidprentje van de ene las, kreeg hij de doodstijding van de ander.

Weer eentje extra voor zijn verzameling, dat geheime boek, waar hij al sinds het overlijden van zijn vrouw eigenlijk niets meer aan had willen toevoegen.. De titel: “Voor hen die ons voorgingen”.

 

Inspiratiebron:

http://platoonline.web-log.nl/platoonline/2010/08/we-300-de-opdracht-voor-de-maand-september.html