Foto uit de zomer van 1975:
In Beeld: tante Rose, nichtje Nel en Min
Activiteit: we zitten buiten in de zon voor de garage een boek te lezen .
De garage maakt onderdeel uit van de achtertuin.
Buiten beeld: mijn (groot)ouders, broer Ernst, oom Lennaert, neef Jim, huisdieren en buurtgenoten.
De A is van Aap
De B is van Beer
Hoe zou die beer heten?
Zouden we al een ranja mogen?
(Met mijn boek zak ik onderuit)
“Je moet wel op je kont gaan zittenâ€, zegt mijn moeder Hilde.
“Kin omhoog, borst vooruit..â€
Het boek sluitend, overdenk ik deze leuke dag met Ernst, Nel en Jim:
Ik heb onlangs in het ziekenhuis een pop gekregen.
De pop, Brian, was net als ik met verband om zijn hoofd verbonden.
We speelden er vandaag nog mee.
Na het eten lagen we in de wei voor ons huis op de grond.
En we vertelden elkaar wat we zagen in de wolken: een kat, een hond en een pijp.
Samen met wat buurtkinderen speelden we buskruit.
Maar goed verstoppen deed ik niet.
Ach: dan mocht ik weer eens zoeken.
Ik kijk naar mijn familie en het beestenspul in de achtertuin.
Het is warm.
Met een zucht zet ik mijn petje op tegen de zon.
Het litteken op mijn voorhoofd, weet ik al
kan door de zon heel erg gaan vlammen.
De hond komt bij ons liggen
Hij zoekt net als wij de schaduw op.
En ik aai hem
Ja, hij is braaf……
oktober 2008
Glimlachend bedenk ik dat het echt waar is.
Je bent de commandant van je eigen gedachten..
Door terug te denken aan dingen uit je jeugd een verhaal kneden bij een foto.
Glimlachend sluit ik het fotoalbum
Wat een mooie zomerdag(en) was (waren) dat in 1975…
******
OT: Brian de pop bestaat nog steeds! Daar zorgen Pim, Frits en Ida nog wel eens voor!
En mocht er iemand denken Min en ziekenhuis, hoe zit / zat dat:
http://reismeermin.web-log.nl/min/2008/04/durven.html
En deze week ben ik echt heel blij, met nog een paar stukjes op die "duikplank"
reismeermin 
Het was dan ook een hele mooie zomer in 1975, maar voor mijn een heel verdrietige wel. Ik ging op vakantie naar sneek met mijn zus, wat geen succes was.
Ligt ie vol die boekenplank met stukjes?
Jonge mensen hebben een enorme veerkracht. Jij ook, dat blijkt wel uit het feit, dat je er nu, na al die jaren, met een glimlach over kunt vertellen.
@ Alice: In de boekenkast staan boeken, fotoalbums, souvenirs en de spullen van opa’s en oma’s naast elkaar.
En dankzij de inspiratie van vorige weken heb ik nu wat voorraad stukjes op een virtuele “duikplank” liggen.
@ Trui: Toch zoek ik wel weer een beetje die veerkracht van toen. Het lijkt nu wel of je veel langer erover doet om ergens van te herstellen..
Als de voorspellingen van mijn specialist waren uitgekomen zou het met mij ook een stuk slechter gaan als dat het nu gaat. Het is gebleken dat die mensen ook niet alles weten, gelukkig maar.
Na mijn transplantatie was hetgeen mij het meest verbaasde het feit dat ik eigenlijk niet verbaasd was dat ik weer normaal kon ademen en iets doen zonder direct benauwd te worden. Alsof mijn lichaam en geest de nieuwe situatie direct als “normaal” accepteerden zonder daar verder bij stil te staan , alsof het weer beter zijn na een verkoudheid betrof. Zowel lichaam als geest beschikken wat dat betreft over een enorme veerkracht die als je zoiets niet hebt meegemaakt waarschijnlijk maar moeilijk voor te stellen is.
@ J@n en Frans: Tja dat lichaam verrast ons vaak ja met heel veel veerkracht.
mmmm veerkracht mooi woord lijkt op kracht om te vliegen …..moeiteloos zweven over plaatsen en plekken die zwaar te zijn begaan.
Gelukkig dat het in jou geval veel beter ging dan verwacht , het is helaas ook wel eens omgekeerd .
Het is wél zo dat kinderen vaker goed herstellen van heel erge verwondingen dan volwassenen , daar heb je die veerkracht weer bij nodig !
owwwww minneke, dit is wel een heel mooi geschreven logje moet mij van het hart.
Leuk dat je dit verhaal weer helemaal boven krijgt bij het zien van een oude foto. Geweldig geschreven.
Wat heb je een aparte -maar zeer aantrekkelijk om te lezen- schrijfstijl. En ik ben het met je eens fotoboeken en spullen van dierbaren kunnen een prima inspiratiebron zijn. Ik kom hier zeker terug!
Mooi om zo bij een foto album terug te mijmeren naar vroeger. Gelukkig zijn de mooie herinneringen vaak sterker dan de minder mooie. Heb net ook nog je logje over 1975 gelezen.
@ Novelle: Mooi beeld bij veerkracht!
@ Riet: Mmm daar kan ik nog heel veel logjes mee vullen. Want ik denk over verwondingen weleens veel te gemakkelijk…
@ Snippie: Dank je, ik heb er zelf ook zo van genoten.
@ Tagrijn: Nou er is toch heel wat aan geschaaft kan ik vertellen. Pas toen ik het “heden” erbij zette kon ik ervan genieten.
@ Mikelodeon: Dank je (ik ga steeds harder blozen).
@ CB: Ik weet niets meer van voor 1975, maar dat kan ik nu (brede glimlach) dankzij foto’s vast wel verzinnen.
Wat geef je hier een mooi inkijkje. Ik vind het erg leuk, verhalen bij die foto zodat ie weer tot leven komt.
Pim, Frits en Ida…..dat was een serie school-leesboekjes van Godfried Bomans. Maar jij bedoelt zeker wat anders?
Hihi Plato heel goed! En toen ik dus een nickname wilde bedenken voor mijn tantezeggertjes op dit log kwamen deze namen gelijk naar boven drijven.
Aaaah……vandaar….. had ik het toch goed. Tja, ik was jarenlang helemaal gek van Bomans. Noem iets op en ik heb het gelezen. Zijn Sjoerd en Hilde ook pseudoniemen? En waar komen die dan vandaan?
@ Plato: Bij Trui bekende ik onlangs al dat alle namen die ik op mijn log noem nicknamen zijn, inclusief die van de kat.
Sjoerd en Hilde zijn vernoemd naar de achternamen van mijn oma’s. Dat vind ik namelijk zo jammer in Nederland, er verdwijnt er altijd eentje als je trouwt en meestal de “meisjesnaam”..